بشریت همواره از فقدان همه چیز رنج می برد و راز موفقیت موراکامی درک همین فقدان بشری ست که آثارش را طعمه کرده !مثل همان اتفاقی که در روزگار کامو و پیشتر کافکا افتاد اینها نیز به تعبیری همین جنبه غمناک آدمی را با تعابیری دیگر برجسته کردند همچون پوچی و گم شدگی…