پنج‌شنبه, 6 آوریل 2017

کتاب آقای جودت و پسران

کتاب آقای جودت و پسران اولین رمان نویسنده ترک، ارهان پاموک است که در سال ۱۹۸۲ آن را نوشته است.

این رمان درباره سه نسل از یک خانواده تاجر است و سه دوره از تاریخ ترکیه را شامل می شود که عبارتند از:

سال های پایانی عثمانی
روزگار آتاتورک
اولین سال های دهه هفتاد و شکل گیری دیکتاتوری نظامیان در ترکیه

کتاب آقای جودت و پسران در سه بخش نوشته شده است.

بخش اول با ماجراهای آقای جودت شروع می شود. او یک تاجر است که از کودکی کار کرده و توانسته است با سختی و تلاش زیاد به کار خودش رونق دهد. آقای جودت نامزد دارد و قرار است که به زودی ازدواج کند و در این هنگام برادرش نصرت، که در حال مرگ است از او می خواهد که پسرش ضیاء را پیش خود بیاورد و بزرگ کند.
بخش دوم ۳۰ سال به جلو می رود. در این دوران ترکیه دوره جدیدی را طی می کند. اکنون آقای جودت صاحب فرزند شده و نوه هم دارد. او الان کارهای تجارت خود را به دست پسرانش داده است.
رمان در بخش سوم هم ۴۰ سالی به جلو می رود. در این زمان ترکیه با کودتای نظامیان همراه است و رفیک، پسر آقای جودت قهرمان داستان است.

این کتاب برای ارهان پاموک دو جایزه به همراه داشت:

جایزه ملی ارهان کمال
کتاب سال

درباره کتاب آقای جودت و پسران

این رمان اولین کتاب نویسنده است. اولین کتابی که ۹۵۹ صفحه دارد و جرات نویسنده را نشان می دهد.

باید اعتراف کنم که من نتوانستم بیشتر از ۳۰۸ صفحه از این کتاب را بخوانم. (همین مقدار را هم که خواندم به خاطر این بود که بتوانم در مورد کتاب نظر بدم، و شاید به خاطر قیمت ۶۵۰۰۰ تومانی کتاب!)

به نظر من این رمان غیرقابل تحمل است.

میشه گفت تقریبا تمام اتفاقات کتاب عادی هستند و نویسنده مدام از این اتفاقات عادی صحبت کرده. مثلا:

یک فصل ۱۰ صفحه ای را فقط به گفت و گو سر میز غذا اختصاص داده بود. ( گفت و گویی که شامل صحبت کردن در مورد غذا و خوشمزه بودن خوراکی ها بود.)
یک فصل در مورد پوکر بازی کردن و مشروب خوردن پسرها و دوستان تا صبح بود.
یک فصل در مورد ازدواج و نامزدی و…
…

به نظر من اگر کسی این کتاب را تا آخر بخواند در ۵ دقیقه می تواند آن را برای شما تعریف کند، بدون اینکه شما اتفاق مهمی را از دست داده باشید، یا دیالوگ و حرف مهمی را نشنیده باشید و یا هرچیز دیگر.

* در نقدها و نظرات مختلف دوستان تعدد شخصیت ها را در این کتاب یک نقطه قوت دانسته اند اما به نظر من نویسنده اینقد سریع و زود به زود از یک شخصیت به شخصیت دیگر می رود که شما نمی توانید با هیچکدام از شخصیت ها همزادپنداری کنید.

در کل باید بگم من هیچ گونه ارتباطی با این کتاب برقرار نکردم و ذره ای از آن لذت نبردم و البته این فقط یک نظر شخصی است.

در آخر اگر به رمان بلند علاقه دارید به نظر گزینه های بهتری هم هست. مثل:

کتاب آقای جودت و پسران و جایزه نوبل

این کتاب از سوی نشر چشمه منتشر شده است و روی جلد آن عنوان ” برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، ۲۰۰۶ ” دیده می شود. (البته نشر چشمه روی کتاب های دیگر اورهان پاموک نیز این کار را کرده است.)

جایزه نوبل ادبیات با توجه به کارنامه نویسنده و آثاری که در طول سال ها نوشته، مشخص می شود. میشه گفت در یک مقطع زمانی که نویسنده دیگر کاملا پخته شده و آثار نابی ارائه می کند این جایزه به او تعلق می گیرد. به همین خاطر دادن عنوان ” برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، ۲۰۰۶ ” به کتاب آقای جودت و پسران شاید چندان درست نباشد.

ارهان پاموک در سال ۲۰۰۶ و به خاطر کتاب شایسته شده نام من سرخ، نوبل ادبیات گرفت.

شاید بهتر بود که نشر چشمه روی جلد کتاب عنوان “رمانی از برنده جایزه نوبل” را بنویسد. ( هرچند که به نظر من این مورد هم بار روانی داره و روی انتخاب مخاطب تاثیر دارد.)

قسمت هایی از کتاب

بچه نداشته باشی همینه خب. بی وارث می شی. بی ریشه می شی. در حالی که زندگی ریشه می خواد، درست مثل این درختا.

هوا تاریک شده بود و شب آغاز اما از حزن همیشگی یی که هر شب درست همان ساعت به آقای جودت دست می داد، هنوز خبری نبود. هر شب همین ساعت ها دکان را بسته و از محله ی سرکه چی ها به سمت امین اونو، مستاصل از حل غم همیشگی، پیاده روی کرده و سعی می کرد خود را با تامل درباره مسائل و مصایب زندگی روزمره مشغول کند.

زندگی یعنی چه؟ به فواد گفتم این سوالش بی معنی و بی مورده، بی معنی! بی معنی؟ بی معنی. اصلا این هم شد سوال آخه؟ همیشه هم همین جوریه ها، این سوالا رو همیشه اونایی می پرسن که ان قدر کتاب خونده ن که عقل شون قاطی کرده مثل چی!