پنج‌شنبه, 2 فوریه 2017

کتاب برفک

کتاب برفک نوشته‌ دان دلیلو با ترجمه‌ پیمان خاکسار است. کتابی که مجله‌ تایم آن را در فهرست صد رمان برتر انگلیسی‌ زبان منتشر شده بین سال‌ های ۱۹۲۳ تا ۲۰۰۵ آورده است.

برفک در لیست ۱۰۰۱ کتابی که پیش از مرگ باید خواند گاردین هم حضور دارد. در سال انتشارش هم جایزه‌ی ملی کتاب آمریکا را دریافت کرد.

در سال ۲۰۰۶، نیویورک‌ تایمز طی یک نظرسنجی از صدها نویسنده و منتقد و ویراستار خواست تا بهترین آثار ۲۵ سال گذشته‌ آمریکا را انتخاب کنند. کتاب برفک دان دلیلو یکی از آن ها بود.

پیمان خاکسار، مترجم کتاب می‌گوید: ترجمه آثار دن دلیلو بسیار سخت است و اگر مترجم ذره‌ ای بی‌ حوصلگی به خرج بدهد، ترجمه کتاب، غیرقابل خواندن از کار در می‌ آید. من روی هیچ ترجمه‌ ای در عمرم این همه کار نکرده‌ ام.

درباره کتاب برفک

داستان حول زندگی مردی که سه بار ازدواج ناموفق داشته می چرخد. دو زن او در کار جاسوسی بودند، با یک نفر دو بار ازدواج می کند.

از هر کدام فرزندانی دارد که تعدادی از آنها با مادرانشان و باقی آنها با جک زندگی می کنند. با همسر چهارمش که مربی آموزش چگونه نشستن و برخاستن است دچار یک ترس مشترک هستند. این ترس را جک تنها با خودش نجوا میکند اما همسرش دنبال درمان این ترس هست که…

نام برفک به خاطر حضور مردیست که جک در اواخر داستان از حضورش با خبر می شود اما چون از چهره اش باخبر نیست، نام برفک را بر روی آن می گذارد.

میشه گفت برفک روایتی‌ است از زندگی یک استاد دانشگاه و خانواده‌ اش که در مواجهه با مظاهر مصرف‌ گرایی و تکنولوژی نوظهور سال‌ های دههٔ هشتاد دچار یاس‌ ها و تردید های وجودی و زیستی می‌ شوند.‌

هر صفحه کتاب برفک خواننده را به فکر کردن دعوت میکند. کتاب درباره هر چیزی که به زندگی الان بشر مربوط می شود است.

پیشرفت ترسناک و سریع انسان، کتابی در مذمت تکنولوژی ،تلویزیون، مصرف گرایی. دان دلیلو معتقد است که این راهی که جهان با این شتاب به سمتش در حرکت است بیشتر از جذاب و آرامش بخش بودن ترسناک و دلهره آور است.

قسمت هایی از کتاب

وقتی آگهی های ترحیم را می خوانم همیشه سن متوفی را نگاه می کنم. ناخودآگاه عدد را به سن خودم مقایسه میکنم. فکر می کنم، چهار سال مانده. نُه سال دیگر. دو سال دیگرمی میرم. قدرت اعداد هیچگاه به اندازه ی وقتی که برای محاسبه ی زمان مرگ مان ازشان استفاده می کنیم نمایان نمی شود. بعضی اوقات با خودم چانه می زنم. دوست دارم شصت و پنج سالگی بمیرم؟ چنگیز خان هم شصت و پنج سالگی مرد. سلیمان محتشم هفتاد و شش سال عمر کرد. بد هم نیست، خصوصا با حال و روز الانم، ولی وقتی به هفتاد و سه سالگی برسم نظرم چه خواهد بود؟

ضمنا اعتقاد دارد تا وقتی بچه های وابسته به ما در خانه حضور دارند هیچ اتفاقی برای ما نمی افتد. بچه ها ضمانت طول عمر نسبی آدم هستند. تا وقتی دور و برمان هستند ایمن ایم. ولی وقتی بزرگ شوند و بروند، دوست دارد اول بمیرد.

می تونی به تکنولوژی امید ببندی. تو رو کشیده این جا، پس می تونه بیرون هم ببردت. هدف تکنولوژی همینه، از یه طرف اشتهای همه رو برای جاودانگی تحریک می کنه، از طرف دیگر ممکنه عاملی باشه برای انقراض جهانی، تکنولوژی شهوتیه که از طبیعت برداشت شده.

تکنولوژی چیزیه که ما اختراع کردیم تا راز ترسناک بدن های رو به فسادمون رو مخفی کنیم. ولی زندگی هم وجود داره، نداره؟ تکنولوژی زندگی رو طولانی می کنه. برای اعضایی که از کار می افتن جایگزین ارائه میده. هر روز دستگاه های جدید، تکینک های جدید، لیزرها، میزرها، اولتراساند. خودت رو به دستش بسپر جک، بهش ایمان بیار.

حواس‌ مون بیش‌ تر از این‌ که اطلاعات درست بدن، اطلاعات غلط می‌دن. تو آزمایشگاه اثبات شده. تو راجع به قضایایی که می‌گن هیچی اون چیزی نیست که به نظر می‌آد، نشنیدی؟ بیرون از ذهن ما نه گذشته‌ ای هست و نه حال و نه آینده‌ ای. تمام اون به اصطلاح قوانین حرکت یه کلاهبرداری بزرگن. حتا صدا هم می‌ تونه ذهن رو گول بزنه. چون چیزی نمی‌ شنوی دلیل نمی‌شه که صدایی وجود نداره‌ حیوانات می‌شنون. و من مطمئنم صداهایی وجود دارن که حتا حیوانات هم نمی‌شنون ولی تو هوا وجود دارن، به شکل موج. شاید هیچ‌وقت متوقف نشن.

آن شب، یک جمعه، طبق عادت و قانون، غذای چینی به دست جلوِ تلویزیون جمع شدیم. سیلها را دیدیم و زمین لرزه ها و رانشها و فوران آتشفشان ها. جمع جُمعه های ما هیچوقت تا این حد مشتاقانه به وظیفه اش دل نداده بود. هاینریش اخم نکرده بود، حوصله ی من سر نرفته بود. استفی که با دعوای یک زنوشوهر در سریالی آبکی گریهاش درمیآمد حالا با تمام وجود جذب تصاویر مستند فاجعه و مرگ شده بود. بابِت خواست کانال را عوض کند و بگذارد روی شبکهای که سریالی کمدی نشان میداد راجعبه گروهی جوان با نژادهای گوناگون که میخواستند ماهوارهی ارتباطی خودشان را بسازند. از حجم اعتراض ما وحشت کرد. ما در باقی لحظات ساکت بودیم و خانه هایی را نگاه می کردیم که اقیانوس می بلعیدشان و روستاهایی که زیر هجوم مواد مذاب خرد می شدند و می سوختند. هر فاجعه باعث می شدبیشتر بخواهیم، چیزی بزرگتر، باشکوه تر، فراگیرتر.