کتاب بریت ماری اینجا بود

کتاب بریت ماری اینجا بود رمان دیگری از فردریک بکمن است.

فردریک بکمن ابتدا به خاطر وبلاگ نویسی شناخته شده بود اما بعد با کتاب مردی به نام اوه به شهرت جهانی رسید. کتابی که به موفقیت های بسیار زیادی رسید و به بیش از ۳۰ زبان دنیا ترجمه شد.

در قسمتی از پشت جلد کتاب بریت ماری اینجا بود آمده است:

حالا دیگر فردریک بکمن مشهورتر و محبوب تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد. میلیون ها نفر در دنیا رمان اول او، مردی به نام اوه، را خوانده اند و شیفته اش شده اند. این نویسنده خلاق سوئدی با یک غافل گیری تازه بازگشته است: بریت ماری اینجا بود – آمیزه ای هیجان انگیز از عشق و فوتبال!

فردریک بکمن این کتاب را به مادرش تقدیم کرده است:

تقدیم به مادرم که همیشه حواسش بود که من غذا توی شکمم و کتاب توی کتابخانه ام داشته باشم.

داستان کتاب

ماجراهای این کتاب در مورد زن ۶۳ ساله ای به نام بریت ماری است که به شدت وسواس تمیزی دارد و خیلی هم مقرارتی است. از نظر دیگران او فردی است که فقط ایراد می گیرد و به همه چیز گیر می دهد اما در باطن زنی مهربان و خوش قلب است.

بریت ماری در ابتدای کتاب در اداره کار حضور دارد و به دنبال یک شغل است. او از این می ترسد که تنها در ساختمان محل زندگی اش بمیرد و بوی بد جسدش، همسایه ها را آزار دهد! از این می ترسد چون در روزنامه خوانده بود که جسد یک پیرزن را فقط وقتی همسایه ها از بوی بد شکایت کردند، پیدا کرده بودند.

برای بریت ماری یک شغل در دهکده بورگ پیدا می کند و…

در ابتدای کتاب توضیح مختصری در مورد مکان بورگ داده شده است:

بورگ مکانی است که خیابانی از یک طرفش می آید و از طرف دیگرش می رود. خیلی وقت است که آنجا کار پیدا نمی شود. تنها چیزی که هنوز در آن تعطیل نشده پیتزافروشی و فوتبال است. بریت ماری پیتزا دوست ندارد و هیچ چیز هم از فوتبال سرش نمی شود.

دباره کتاب بریت ماری اینجا بود

در کتاب مردی به نام اوه با پیرمردی روبه رو بودیم که بعد از فوت همسرش، از دنیا بیزار بود و به همین خاطر تحمل هیچکس را نداشت و رفتارهایی خاص از خودش نشان می داد. در این کتاب هم با بریت ماری روبه رو هستیم، نسخه مونث اُوِه!

روی جلد کتاب نوشته شده:

رمانی هیجان انگیز، شاد و روحیه بخش که حقیقت زندگی را بیان می کند.

اما چیزی که در واقع باید می نوشتند این هستش:

رمانی تکراری، عصاب خُرد کن و کسل کننده که حرف تازه ای برای گفتن ندارد.

نکته جالب اینجاست که چاپ اول این کتاب در بهمن ماه سال ۹۵ منتشر شد و در اسفند ماه ۹۵ به چاپ چهارم رسید. اما کتاب بریت ماری اینجا بود تا به امروز – سوم تیرماه ۹۶ – هنوز به چاپ پنجم نرسیده است. و این نشان می دهد که مخاطب اول فکر می کرده بکمن یک رمان فوق العاده دیگر مثل مردی به نام اوه نوشته است و به همین خاطر به این کتاب هم روی آورده است، ولی کم کم متوجه شدند که بکمن باید در اوج خداحافظی می کرد!

همه این کتاب بد نیست، بالاخره در یک کتاب تقریبا ۴۰۰ صفحه ای چند دیالوگ خوب یا چند اتفاق باحال وجود دارد اما در کل این کتاب حرفی برای گفتن ندارد.

قسمت هایی از متن کتاب بریت ماری اینجا بود

بریت ماری با توجه به اینکه ممکن است آدم بیفتد و بمیرد، کف خانه اش را همیشه تی می کشد، ولی این کار به این معنی نیست که از تی کشیدن لذت می برد. کنت و بچه ها هیچ وقت فرق این دو را نفهمیدند.

دیوید و پرنیلا که بچه بودند، کنت همیشه بهشان می گفت که آدم نمی تواند این بازی را با بریت ماری انجام دهد، چون «این بازی را بلد نیست.» اما این حرف درست نبود. بریت ماری بازی سنگ کاغذ قیچی را خیلی هم خوب بلد است، فقط از نظرش گرفتن سنگ با کاغذ بهداشتی نیست. قیچی که دیگر حرفش را نزن! خدا می داند آن دست ها قبلا با چه چیزهایی تماس داشته اند.

فوتبال ورزشی منحصر به فرد است، چون از کسی نمی خواهد دوستش داشته باشد، او را وادار به دوست داشتن می کند.

بریت ماری در کلوپ جوانان پرسه می زند، درست مثل یک روح سرگردان که یک نفر درِ تابوتش را باز کرده و می خواهد توی آن شب نشینی راه بیندازد.

تمام ازدواج ها یک بعد تاریک دارند، چون تمام آدم ها نقطه ضعف هایی دارند. تمام کسانی که با یک نفر دیگر زندگی می کنند یاد می گیرند به طریقی با صعف های آن ها کنار بیایند.

بریت ماری هیچ وقت نفهمید کنت اصلا چی می خواهد. چه چیزی او را راضی می کند. آیا پول زیاد برایش کافی است یا باز هم بیشتر می خواهد. دیوید و پرنیلا که نوجوان بودند، یک بار یک فنجان قهوه به کنت هدیه دادند و روی فنجان نوشته شده بود: کسی که با بیشترین داشته ها بمیرد برنده است. گفتند که آن جمله “تیکه می اندازد” اما آن جمله از نظر کنت انگیزه ای قوی بود.